De covidmetronoom: (samen)werken op het ritme van een pandemie

Ik moet iets bekennen: ik ben fan van corona. Nee, uiteraard niet van de ziekte en de doden die het virus veroorzaakt en ik word ook niet blij van de negatieve economische en sociale impact.  Ik ben fan van de pandemie, als disruptieve kracht die ons dwingt om ‘de dingen’ anders te doen, of om op zijn minst stil te staan bij ‘hoe we het altijd deden’.  Als Talent Development Expert in de ouderenzorg heb ik de eerste golf vanop de eerste rij meegemaakt toen ik mijn job op hoofdkantoor drie maanden inruilde om operationeel te ondersteunen in  twee woonzorgcentra. En ja, er zijn drama’s gebeurd in sommige rusthuizen, maar ik sprak ook ouderen die zeiden “Kind, wij hebben den oorlog nog meegemaakt, dit is niet tof, maar ze gooien geen bommen op ons.” Het leven is niet alleen wat je overkomt, maar vooral hoe je ermee omgaat.  En ook met deze pandemie gaat ieder op zijn manier om, in zijn eigen context. Persoonlijk word ik soms heel moe van alle negativiteit en probeer ik manieren te vinden om meer te denken in mogelijkheden in plaats van beperkingen. Ik keek dan ook heel erg uit naar het boek “Werk heeft het gebouw verlaten. Anders samenwerken na de corona cultuurshock.”

Jitske Kramer bekijkt de impact van de pandemie vanuit haar antropologische achtergrond. “Mensen vormen culturen en culturen vormen mensen.” schrijft ze.  Vandaag is het een virus dat deels mee onze (arbeids)cultuur bepaalt.  Kramer start met het model van de cultuurshock toe te passen op deze coronatijden en de verschillende fases van onzekerheid die hierbij horen.  Niet alleen zit iedere mens/medewerker misschien in een andere fase, vanuit ieders eigenheid wordt er respect gevraagd voor hoe ieder individu er op een andere manier mee omgaat of andere behoeften heeft. Vervolgens wordt beschreven wat de impact van hybride werken is, waarmee ze een variatie aan tijds- en plaatsongebonden werken bedoelt. In sommige sectoren zijn ‘remote teams’ niets nieuws maar voor velen is het thuiswerken en virtueel samenwerken echter nog vrij nieuw en is er nood aan bijbehorend hybride leiderschap.  In korte hoofdstukken wordt het belang van helderheid, vertrouwen, communicatie (ja, ook stilte), verandermanagement en perspectief uitgelegd.  Naast theorie en handige tips word je regelmatig uitgenodigd tot reflectie.

Kramer verwijst regelmatig naar haar eerder werk (maar beter goed gerecycleerd dan slecht verzonnen) dat ze in een corona-context plaatst. De principes van deep democracy, culturele ritmewerelden en culture jams bijvoorbeeld blijven relevant – ook na de pandemie –, waarmee meteen hun waarde bevestigd wordt.

Onder druk ontstaan de mooiste dingen.  Een diamant was ooit ook gewoon een simpel kooltje. Jitske Kramer zette zichzelf een strakke deadline door een boek op tien dagen te willen schrijven. Het is een pareltje geworden, met een verrassend verbindende kant. Ze schreef het boek immers niet in haar eentje. Ze vroeg haar LinkedIn-tribe voor input en verwerkte dit op zo’n manier dat je als lezer een soort van dialoog ervaart, alsof anderen reageren op wat ze schrijft. De verschillende QR-codes in het boek maken er tevens een multimediale ervaring van, omdat je regelmatig een filmpje kan bekijken.

Wat het boek voor mij de ultieme aanrader maakt, is de boodschap van hoop, de focus op hoe je deze crisis als een katalysator voor blijvende verandering kan zien.  De vraag of het gaat om ‘de crisis doorkomen’ of ‘deze crisis gebruiken om ervan te leren’ deed mijn L&D-hart weer wat harder slaan. Ik ga er in ieder geval weer net dat ietsje extra positiever door naar de toekomst kijken!

P.S. En zo’n joggingbroek van het werk, om comfortabel thuis te werken, die zie ik wel zitten!